Ik vraag of ik de schoenen kan bestellen en laten opsturen. De verkoper kijkt me verbijsterd aan. 'Zie ik eruit als de postbode?
Afgelopen zondag struin ik door een shopping mall in Zuid-Afrika. Ik ben nergens naar op zoek, maar ik loop zomaar tegen een paar prachtige schoenen aan. Ik besluit me te vermannen en laat het paar lopen.
Terug in mijn hotel laten de mooie Italiaans Superga’s me niet los. Ik kijk nog even op de website. Tja, het zijn gewoon ‘kekke’ schoenen. Les van mijn moeder: als je iets mooi vindt, moet je het gewoon kopen. Dus maandag, na mijn afspraken, ga ik opgetogen naar het winkelcentrum. De taxichauffeur waarschuwt nog dat de winkels maar tot zeven uur ’s avonds open zijn. Ach, het is half zeven, dus wat is het probleem? Daar zal ik snel achter komen.
De medewerkers van de meeste winkels, zijn al begonnen met het opbouwen van barricades. Deuren worden dichtgedaan, dozen worden in de opening gezet en in een enkel geval staat meneer of mevrouw zelf pontificaal in de deuropening. Alleen voor een echte durfal is winkelen een half uur voor sluitingstijd blijkbaar nog toegestaan.
Ik laat me niet kisten: op naar de Superga’s. Dit is de flagshipstore, dus hier zullen ze vast niet van die trucs uithalen. So far so good: de deur is open en het personeel staat nog in de winkel. Toch is er geen klant te bekennen en het duurt niet lang voordat ik begrijp waarom. De muziek staat zo hard dat je bijna de winkel wordt uitgeblazen. Ik vraag de aanwezige DJ naar de schoen die ik hebben wil. Die kan me niet verstaan, dus ik schreeuw opnieuw. Hij kan me nog steeds niet verstaan.
Aangezien hij niet van plan lijkt de muziek zachter te zetten, wijs ik naar de schoen en schreeuw nog één keer mijn maat. De zwarte heeft hij niet in die maat, zegt hij. ‘Brown, cognac, blue, any color will do,’ schreeuw ik zo hard als ik kan. De DJ kijkt moeizaam en schreeuwt naar achteren: ‘Deze man wil iets kopen, breng maar even een kleur.’
Ik pas de schoen die mij gebracht wordt, maar die blijkt net te klein. Ik vraag of ze een maat groter hebben. Nee. ‘Misschien in een andere winkel of in de webshop?’ Dat dan weer wel. Ah mooi, denk ik, dus ik vraag meteen of ik ze kan bestellen en laten opsturen.’ De verkoper kijkt me verbijsterd aan: ‘Zie ik eruit als de postbode?’